Chapter nine

Chapter ten- 7.02

Czułam coraz bardziej narastający we mnie strach. W moich oczach kręciło się miliony łez, ale za wszelką cenę starałam się je ukryć.
Poczułam lekkie uderzenie w policzek, przez co się otrząsnęłam i spojrzałam w jego przyciemnione tęczówki.
- Spójrz na mnie mała dziwko! - warknął, widząc jak oddalam od niego wzrok i patrzę w ślepy zaułek. Nie potrafię pozbierać myśli. Nie powinnam przychodzić. Jestem naiwną idiotką.
Chłopak rzucił mną o ścianę i schylił się nade mną.
- Masz za zadanie dowiedzieć się co z twoją przyjaciółką Kylie. Masz tydzień. W przeciwnym razie odstrzelę ci ten pusty łeb. -warknął, a ja patrzyłam na niego pytającym wzrokiem. Miałam miliony pytań, jednak chłopak zniknął zostawiając mnie samą.
Nie dałam rady sama wstać. Wszystko się we mnie paliło, a w końcu całkiem opadłam z sił i zasnęłam na ziemi.

***

Rano obudziły mnie promienie wschodzącego słońca. Oparłam prawą dłoń i powoli spróbowałam wstać. Czułam się znacznie lepiej, lecz dokuczało mi zimno, które teraz owiewało moją skórę. Skuliłam się w kłębek i usiadłam koło ściany. Dookoła widziałam krew. Moją krew. 

Patrzyłam przerażona i próbowałam poukładać myśli.
W końcu usłyszałam kroki. Z obawą, kto to czekałam aż zjawi się za ścianą budynku. Ujrzałam bruneta. Trochę mi ulżyło, ale nie całkiem. 

- Renesmee-podszedł do mnie i otulił swoimi ramionami. Schował kosmyk moich włosów za ucho i uniósł mnie lekko ku górze.
-  Coś się dzieje niedobrego z tobą mała.-powiedział i ucałował mnie w czoła. Przerzucił mnie przez ramię, na co jęknęłam z bólu.
Skierowaliśmy się w kierunku drzwi wejściowych, a ja cały czas nie odrywałam wzroku od Olivera. Czułam w nim oparcie. Nikt się jeszcze o mnie tak nie martwił jak on.- pomyślałam i zauważyłam, że znajdujemy się w jego pokoju.
Ułożył mnie wygodnie na swojej kanapie, a sam poszedł do kuchni i nastawił wodę w czajniku. Gdy zauważył, że przysypiam podszedł do mnie i postawił przede mną talerz z jedzeniem.

- Zjedz. Na pewno jesteś głodna. - wychrypiał i opatulił mnie następnym kocem. Widząc, że nie reaguję, podszedł do mnie i zaczął mnie karmić. 

- Nie jestem głodna. - powiedziałam i z powrotem się położyłam. Chłopak cicho westchnął i zostawił mnie samą. 

Zaparzył herbatę i usiadł przy barku. 

- Zostajesz u mnie. - powiedział z powagą w głosie, a ja wytrzeszczyłam na niego oczy.
-  Potrzebujesz opieki Rene. Nie wiem co się z tobą dzieje, ale muszę to powstrzymać . Zmieniasz się. - westchnęłam na jego słowa. 

Miał rację zmieniam się, ale tylko dlatego,że dbam o ich bezpieczeństwo. Oparłam obie ręce na kanapie i przeniosłam się do pozycji siedzącej.

- Nie zrobię tego Oliver. - od powiedziałam stanowczym tonem i okryłam kocem zmarznięte ciało.
- Nie zmienią zdania Renesmee. Wieczorem pójdę po twoje rzeczy. - powiedział i ruszył się z miejsca.
- Połóż się. Ja niedługo wrócę.- posłał mi smutny uśmiech i zginął za drewnianymi drzwiami.

Jego zachowanie bardzo przypominało zachowanie taty, w dzień w którym opuściłam dom. Oliver stał się częścią mojego życia. Stał się najbliższą mi osobą. Tylko jedno nas różni. On jest szczery wobec mnie.
Ułożyłam się wygodnie na łóżku i zasnęłam.

Dopiero po kilku godzinach przebudziłam się, gdy usyszałam dźwięk telefonu, który dzwonił już od jakiegoś czasu. Przetarłam leniwie oczy i odebrałam.
- Halo? - zapytałam zaspanym głosem, nawet nie patrząc kto dzwoni. W słuchawce usłyszałam zabójczy śmiech, który chwilę później umilkł.
Zdenerwowana spojrzałam na wyświetlacz. Przełknęłam głośno ślinę i czekałam na jego ruch.
- Mała suko przypominam o jutrze. - warknął po jakimś czasie do słuchawki, a ja lekko zadygotałam i przyjęłam prostą postawę.
- Odezwij się kurwa! - krzyknął do słuchawki. Czułam satysfakcję, z tego że się wkurzył. Szkoda, że na żywo nie jestem tak odważna. - pomyślałam i cicho westchnęłam.
- Ja-ja pamiętam. - za jąkałam się i poczułam ulgę, gdy ton jego głosu zmienił się o kilka decybeli. Przeczesałam ręką włosy i nerwowo patrzyłam w ekran widząc, że chłopak jeszcze nie zakończył rozmowy.
- A i jeszcze jedno. Przyjdziesz dzisiaj na imprezę. Jasne!?. -  powiedziała, a w moim oku zakręciła się pojedyncza łza. Przecież dzisiaj niezadobrze się czuję. Dlaczego on każe mi to robić? - zapytałam w myślach i poczułam ogromną gulę w gardle. Zakończyłam rozmowę i opadłam bezsilna na łóżko. Jest potworem nikim więcej. - pomyślałam.

Niechętnie wstałam z łóżka i dokładnie poskładałam koc w kostkę. Przeczesałam włosy szczotką leżącą na stole i opuściłam mieszkanie Olivera, pospiesznie kierując się w kierunku mojego. Złapałam za klamkę i uchyliłam lekko drzwi. Na jednym łóżku siedziała cała trójka. Mieli poważne miny i widocznie przerwałam im rozmowę. Oliver pospiesznie znalazł się przy mnie i spojrzał na mnie zabójczym wzrokiem.
- Mała przecież miałaś leżeć. - powiedział spokojnym już tonem i pogłaskał mnie po ramieniu, zamykając otwarte drzwi.
Czułam jak nogi się pode mną uginają. Lekko zakołysałam się i złapałam za bolącą głowę.
- Chodźmy już. - powiedział Oliver i złapał mnie za dłoń ciągnąc w kierunku windy.
Czułam, że robię coś nie tak. Czułam, że teraz powinnam mu powiedzieć. I najchętniej bym to zrobiła, ale nie miałam odwagi.  Jestem jak Louis. Tyle, że on jest potworem, a ja jestem tchórzem.

***

Spojrzałam na zegarek. Było już po dwudziestej pierwszej. Oliver dzisiaj wcześniej położył się spać, co okazało się być mi bardzo na rękę. Złapałam za torbę leżącą z boku pokoju i wyjęłam z niej niebieską nakrapianą sukienkę. Pozbyłam się wcześniejszych ubrań i zastąpiłam je nowymi. W pośpiechu wyszłam z pokoju, starając się nie obudzić Olivera. Gdy wyszłam na zewnątrz czekała już na mnie taksówka,która już chwilę później była na miejscu. Zapłaciłam taksówkarzowi i skierowałam się w stronę wejścia do jakiegoś klubu na tyle ogromnego budynku, która trochę wyglądał na zaniedbany. 

- Dobry wieczór. -przywitałam grubszego faceta około czterdziestki, który uważnie przyjrzał się mojej osobie. 

- Nie wpuszczamy nieletnich. -powiedział stanowczym tonem, a ja ujrzłam przed sobą blondyna. 

Niall podszedł do faceta i zaraz potem swobodnie pociągnął mnie do lokalu. 

- Louis jest nieźle wkuriowny skarbie. - szepnął mi do ucha, lekko przygryzając płatek mojego ucha, na co się wzdrygnęłam. Chłopak klapną mnie po dupie i popchną w stronę jakiegoś pokoju. 

Lekko zapukał, a w środku zabrzmiał głos Louisa. Chłopak zmierzył mnie od góry do dołu, a ja myślałam, że zaraz zapadnę się pod ziemię. Blondyn opuścił pomieszczenie, a ja oparłam się o ścianę, w duchu mając nadzieję, że nic się stanie.

Nie wiem kogo oszukiwałam. Raczej samą siebie.

- Mam na ciebie wielką ochotę skarbie. - zbliżał się w moim kierunku, a ja myślałam, że zaraz wybuchnę płaczem. 

-Obiecuję nie będzie bolało.

***

Wybudziłam się ze snu z ogromnym krzykiem. Byłam cała zdyszana, a pot lał się z mojego czoła. Odgarnęłam włosy do tyłu. Dopiero teraz zauważyłam, że ktoś jest przy mnie. 

Oliver pocałował mnie w czoła i przytulił mnie do siebie. 

- Csii... Już wszystko dobrze Reni, jesteś tu bezpieczna. - wyszeptał troskliwym tonem. 

Ten sen był taki realny, ale jeszcze wszystko przede mną. Nie przyszłam na imprezę, a on na pewno będzie wściekły. Boję się. Skuliłam lekko nogi i złożyłam obie ręce. Wyszukałam w pokoju krzyż i zaczęłam się modlić.

Hejooł.. Witam w kolejnym rozdziale. Jejku dziękuję za wasze liczne komentarze. Koffam was. Akcja, akcja i bum to tylko sen. Nie chciałam na razie aż do tego doprowadzać. Przecież to dopiero 9 rozdział, a ja nie chcę się z wami szybko rozstawać. 
Piszcie co sądzicie. 
A tak po za tym, to jutro do szkoły :( koniec siedzenia i leniuchowania. Ferie powinny być o wiele dłuższe! 
Do soboty :) 

Jejjjjkkkuuu dzisiaj nasz Harry ma urodziny.
Happy Birthday Harry. ♥♥♥

Całkiem możliwe, że pojawi się w następnym rozdziale.  ( PS Jakby co,  to ode mna tego nie wiecie).