Chapter eighteen

Strach ponownie zapanował nad moim ciałem. Przymknęłam na chwilę powieki, aby wziąć głęboki oddech i z powrotem spojrzeć na osobę przede mną. Odsunęłam się o kilka kroków.
— Nie bój się mnie. Gdyby chciał to już dawno bym cię zabił.
Spojrzałam nieufnym wzrokiem na blondyna. Oparłam się od kant komody i cicho westchnęłam.
— Po co tu przyszedłeś? — zapytałam złamanym głosem.
— Ciszej! — przyparł palec do ust i zasunął za sobą otwarte okno. Delikatnie przesunął krzesło i ustawił je naprzeciw łóżka. Usiadłam na materacu. Mam dziwne przeczucie, że on nie jest tą osobą, za jaką go uważałam. Wydaje się zupełnie inny. Tylko stwarza pozory tego złego, a w rzeczywistości jest zupełnie kimś innym.
— Czemu tu jesteś? — zapytałam ponownie i tym razem nie zamierzałam odpuścić.
Chłopak spuścił na chwilę głowę w dół. Nad czymś się zastanawiał.
— Dlaczego tu jesteś Niall? — wstał z miejsca i oparł się o blat biurka.
— Louis uciekł z więzienia.
Co? Nie, czyli mój koszmar wrócił. Przecież miało być już dobrze. Musłam zacząć nowe życie. Bez niego. Bez mojej największej zmory. Czy znowu tak ma to wyglądać. Wiem jedno. Moje życie już nigdy się nie zmieni. Nie wierzę w to. Zawsze będzie on to psuł. Cholerna zmora, Tomlinson.

— Musisz się ukryć Renesmee. Zabiorę was do siebie. Tu cię znajdzie.
— Skąd wiesz, że Kylie tu jest?
— Po prostu wiem. Idź po nią. Nie mamy zbyt dużo czasu — warknął.
Energicznie wstałam z miejsca i delikatnie uchylając drzwi, podreptałam do sąsiedniego pokoju. Usiadłam na łóżku brunetki i delikatnie szturchnęłam ją w ramię.
— Kylie, musimy uciekać — powiedziałam, gdy otworzyła oczy.
— Renesmee co ty mówisz?
— Niall on tu jest... Louis uciekł... Kylie pośpiesz się błagam. Boję się.
Przytuliła mnie do siebie i w szybkim tempie wstała z łóżka. Nie zdążyłyśmy się rozpakować, więc bagaże miałyśmy już gotowe. Złapałyśmy je pod ramię i wróciłyśmy do mojego pokoju, gdzie czekał na nas Niall.
— Jesteście gotowe? — zapytał, a ja pokręciłam głową.
— Jeszcze chwila.
Złapałam za pierwszą, lepszą kartkę i i napisałam na niej pierwsze słowa.

Drodzy rodzice,

Wiem, że nie powinnam wyjeżdżać, bez pożegnania, dlatego piszę ten list. Jest mi tak trudno, ale muszę to zrobić. Ze mną nie jesteście bezpieczni. Sama już nigdzie też nie mogę czuć się bezpiecznie, z myślą, że on jest gdzieś tam na wolności. Będzie mi tak bardzo was brakowało. Proszę nie dzwońce, ponieważ to i tak nic nie da. Zmieniam numer. Nie martwcie się. Żyjcie własnym światem. Bądźcie szczęśliwi, proszę. Tylko tak możecie mi pomóc. Swoim szczęściem. Nie szukajcie mnie. Będzie lepiej, jeżeli nie będziecie wiedzieć, gdzie jestem. Bardzo, ale to bardzo wad kocham. Dziękuję za te wszystkie lata i przepraszam za swoją podstawę. Daliście mi wspaniały dom. Przygarniają mnie do siebie daliście mi wiele radości. Naprawdę, nawet jeżeli tego nie okazywałam, bardzo wad kocham. Pamiętajcie o tym.

Renesmee

— Możemy jechać.
Pokiwał głową, że rozumie i złapał za nasze bagaże. Wymieniłam przelotne spojrzenie z Kylie i posłałam smutny uśmiech. ' Będzie dobrze' — powiedział am bezgłośnie. Dziewczyna powędrowała za Niallem i wyskoczyła przez okno. Zrobiłam to samo. Blondyn był ostatni.
Jego skok zrobił na nas największe wrażenie.
— Samochód stoi koło drogi głównej. — wydukał.
Czułam, że coś nie gra. Tak bardzo nie chciałam, aby moje przypuszczenia okazały się słuszne, ale mam ogromnego pecha.
Powędrowałyśmy za Niallem, dodając mu kroku. Chciałam się wycofać, lecz tego nie zrobiłam. Wiem, że miałam czego żałować.
Zauważyłam czarnego vana z przyciemnionymi oknami.
Wydawało mi się, że ktoś tam jest. Może mam z wody? — pomyślałam.
— Niall przyjechałeś sam?— zapytałam, a chłopak obrócił się na pięcie.
— Tak — wypowiedział złamanym głosem.
Jednak, gdy byłam bliżej, miałam już pewność, że ktoś tam jest.
Stanęłam jak osłupiała. Szybko odwróciłam się na pięcie i zaczęła biec ile sił w nogach. Poczułam silny uścisk na nadgarstkach.
— Jesteś taka nie mądra Renesmee — powiedział Niall.
— Dlaczego to robisz? — krzyknęłam, a blondyn mnie spoliczkował.
— Zamknij mordę i radzę ci być posłuszna idiotko. Louis nie jest zbyt wyrozumiały.

HEJ. Od razu mówię rozdział nie sprawdzony.
Wow, udało mi  się jednak napisać. Mam nadzieję, że wam się podoba, no a teraz znikam uczyć się biologii.
Bye :)
Ps. Wpadnie ktoś :( victim-fanfiction-jb.blogspot.com